Chile

De houtkachel staat aan, ik loop slaperig door het warme hostel nadat ik net onder de warme douche vandaan kom. Ik heb wollen sokken aan en mijn wangen gloeien nog helemaal na, we hebben net een wandeling van 7 uur achter de rug en waren net voor de regen binnen. De herfstgeur, tammekastanjes en frambozen waren heerlijk. De palmboom trotseert de wind, de kleine papgaaien kwetteren vrolijk en de bambooplanten groeien hier als kool. Welkom in het zuiden van Chile!

Was het niet ongeveer 7 maanden geleden dat we Nederland verlieten? Toen bij jullie de warme herfst begon! Was het niet dat ik ongeveer 2 maanden geleden het laatste bericht heb geschreven? Vertelde ik toen niet dat ik me wel erg een buitenlander voelde tussen die peruanen? Of ben ik dat gewoon vergeten te schrijven? Grote kans dat ik het vergeten ben. Vaak kom je er pas achter wanneer je weer in een heel andere omgeving bent. In ons geval hoefden we maar een grens over om dit te ervaren, namelijk Chile.

Chile waar mensen niet te verstaan zijn. Dat gekke lange land waar je een paar dagen voor nodig hebt om van noord naar zuid te rijden. Waar je franse en duitse straatnamen tegen komt en veel italiaans bloed, waar de geschiedenis voornamelijk over europese veroveraars gaat. Waarvan veel chileenen beweren dat Chile het beste land is met de beste wijn, gerechten en dichters. Het land dat alles heeft, cultuur, welvaart, bergen, seisoenen, zee, woestijn. Het zijn over het algemeen nogal trotse mensen, je komt geregeld een chileen tegen met grootse verhalen en met nog grotere plannen. De rug recht en de neus een beetje omhoog. Een voorbeeld voor de onzekere sollicitant.

Het is grappig om het land eindelijk eens met eigen ogen te kunnen zien. Er gaan zoveel verhalen rond. Landen als Peru, Bolivia en Argentina vinden chileenen bijvoorbeeld arrogant. Peruanen beweren dat chileenen hun gerechten, geld en cultuur stelen, doordat cusco en machu picchu (grootste toeristentrekplijster van peru) voornamelijk door rijke chileenen wordt gerund. Bolovianen voeren nog steeds een strijd met de chileenen om een stuk woestijn wat chile van ze heeft afgepakt. Daarnaast zijn ze het er overeens dat chile een nare geschiedenis heeft achtergelaten door grote groepen indianen uit te moorden. Dit is een reden waarom er bijna geen originele bevolking meer leeft en de bevolking voornamelijk bestaat uit een mengeling italiaans, frans en spaansbloed. Later na de tweedewereldoorlog zijn er veel duitsers naar chile gevlucht en hebben hier kleine duitse nederzetting gecreeerd.

En ja daar zitten we dan in het zuiden van Chile, en met ieders mening in het geheugen. Op die paar locals na die we ontmoeten en toch niet verstaan, voelen we ons bijna thuis met de herfstgeuren, warme chocolademelk, herkenbare naambordjes, goed kraanwater en patat met een goed stuk vlees. Dat latijnse gevoel is ver te zoeken, alleen de sporadische palmboom en colibri's doen je weer even terug denken aan Colombia en Peru.

En zo gaan we nog even verder. Nog een klein stukje zuidwaards, nog even van de herfst genieten, om daarna weer net zo langzaam omhoog te reizen, of toch iets sneller, we zullen het zien.