peru - huan cayo

6 weken peru, wat we tot nu toe hebben gezien is Huancayo. een lelijke stad zonder goeie koffie of bomen maar met veel vuilnis, straathonden, stof, regen en kou........ Of juist te sterke zon. Het was wel even wennen moet ik eerlijk zeggen. Na Colombia leek dit stukje Peru niet bepaald aantrekkelijk. Na 3 keer op een boerderij te hebben gewerkt leek het ons wel leuk om eens in een stad te werken. Onze kennis op het gebied van sociaal werk weer eens op te diepen. we hebben niet voor niets geleerd en in deze landen kun je gerust zeggen dat ze hier wel wat sociale werkers kunnen gebruiken. Met alle goeie bedoelingen op zak kwamen we in Huancayo. Het verliep iets anders dan we hadden gedacht.

Tekenles:
We hebben ons 6 weken bezig gehouden met een klasje van zo'n 24 kinderen tussen de 4 tot 7 jaar, tekenles gegeven. maandag, woensdag en vrijdag 1 uurtje in de ochtend. Echt werken kan je het niet echt noemen maar het was wel erg leuk. Het was grappig om te zien dat ze hier geen onderscheid maken tussen een kind met achterstand, gedragsprobleem of een kind die makkelijk leert. Zo hadden we een gemengde klas van moeilijke herrieschoppers en gedreven tekenaars. Voor ons hadden ze allemaal de zelfde naam en leken ze allemaal op elkaar. valentina, viviana, ariana, luciana en het liefst nog met alle vier de namen in een (de kinderen hebben hier namelijk minstens drie voornamen en twee achternamen). Daarnaast leken ze allemaal op elkaar. Ik werd beter in het herkennen van de namen aan de hand van hun tekenstijl dan dat ik gezichten bij de namen kon vinden. Het was soms wel even zoeken en puzzelen en met het spaans dat we spreken probeerden we toch elke les er weer wat van te maken. de eene les ging ons beter af dan de andere. Zo hadden we onze befaamde schilder uurtjes waarbij de verf het liefste op het plavond werd gespeerd. Maar het ging ons ook gelukkig regelmatig goed af en had ik zelfs het idee dat ze iets geleerd hadden. De kids leken het in ieder geval heel erg naar hun zin te hebben.

Tja drie keer per week een uurtje, het was niet veel en ik moet eerlijk zeggen dat het ook niet echt voelde als werken voor onderdak en eten. We betaalden weekelijk een bedrag om bij de gastvrouw te kunnen verblijven en ondanks dat ze op de site zich aanbood als vrijwilligersplek, leek ze meer gefocusd te zijn om ons vooral wat tourmogelijkheden aan te bieden. Ze probeerde het goede te doen maar had een ander idee over hoe ze reizende vrijwillers het 'naar hun zin' te moeten maken en wat je van hen kan verwachten. Het was even zoeken hoe we hier het beste mee om gingen maar hebben uit eindelijk veel uit deze 6 weken kunnen halen. We hebben spaanseles kunnen volgen (castellano (uitspraak: castajano) zoals ze hier de taal noemen), tradioneel peruaanse dansles gehad en met alle leraren van het schooltje een theaterstuk voor de kids kunnen voorbereiden en uitvoeren. De rest van de tijd vulden we graag op met lezen, mutsen haken, castellaans leren, films kijken, uitzoeken hoe ik van de buikklachten af kon komen en de stad verkennen.

De stad:
De stad leren kennen gaat gepaard met veel te kleine combi's volgestouwd met kleine peruanen terwijl je op een veel te klein stoeltje zit waar de beenruimte veel te klein is voor onze lange benen, luisterend naar het gezang van de combijongen die zo hard en vaakmogelijk de richting van het busje verkondigt om zo nog een paar mensen te kunnen rondsel voor het toch al vaak te volle busje. Vaak heb ik gedacht dat lopen sneller is dan een combi nemen. Toch is het heerlijk om er deel van uit te maken. lekker op elkaar gestouwd en op het raamtikken als je er uit wil.
In het centrum zelf was er weinig te vinden, geen leuke tentjes waar je lekkere koffie kan drinken. er is wel een starbucks maar om van amerikaanse import gebruik te maken terwijl starbucks weer de koffie heel goedkoop uit peru haalt vonden we een beetje scheef. maargoed, de mensen houden hier geloof ik helemaal niet van koffie want het enige wat ze schenken is oploskoffie. toen we eenmaal een amerikaans meisje spraken die hier al 3 jaar woonde, en nog steeds geen goed koffietentje heeft kunnen vinden, hebben we het maar op gegeven. en tegen beter weten in zijn we toen toch maar een keer naar de starbucks gegaan.

Mijn buik:
Niet dat het voor mij zo vervelend was dat ik geen koffie kon drinken, want mijn buik reageerde er niet bepaald leuk op dus ik was maar even opgehouden met koffie drinken. Mijn buikklachten waren wel zo'n beetje het onderwerp van afgelopen weken en hoe vaak ik al wel niet gehoord heb wat ik eigenlijk wel of niet moet eten zal niet op een a-4tje passen als ik alles zou beschrijven. Op gegeven moment werd het meer een grap wanneer opnieuw iemand begon over goede of geen goede producten voor mijn buik. van yogurt tot limoen, soepjes vol met graan tot aan cocablaaderen kauwen, terwijl er altijd wel iemand was die het tegensprak. een ding was zeker, kraanwater is slecht en hierba buena is goed (het zit niet voor niets in de naam) en als het niet over gaat dan kan ik altijd nog naar de caviadokter. (peruanen houden van cavias, je kan ze eten, je kan ze over je naakte lichaam heen vrijven in een ritueel en het zal je klachten weg nemen (van hersenklachten tot aan teenklachten), als je de cavia vervolgens opsnijd zullen je zwakke plekken zichtbaar zijn in het kleine lichaampje van de cavia. ze offeren ze voor geluk en gezondheid. en ALS dat niet werkt heeft vast nog wel een sjamaan in de buurt wat aywaska.)
Maar met genoegen kan ik vertellen dat na een antibioticakuurtje en een soort van dieet van veel havermout met soyamelk en het bakken en eten van veel havermoutkoekjes (lekker :) ) mijn problemen zo goed als weg zijn (ik moet nog wel blijven uit kijken wat en hoe ik eet).

Het goede doel:
Naast alle drukke bezigheden en nieuwe indrukken hebben we ook nog ruimte gevonden om een klein deel van ons goeiedoelengeld te kunnen gebruiken. Toen we aankwamen dachten we het uit te kunnen geven aan het armekinderproject, maar daar hadden we na een week daar te zijn, niet de volledige vertrouwen in dat het ook daadwerkelijk voor het goededoel zou worden uitgegeven, al dan niet effectief uitgegeven. Via onze gastvrouw in Huancayo kwamen we in contact met een Franse filosoof en zijn Peruaanse vrouw. Dit koppel werkt veel samen met mensen die in de bergen wonen om de oude cultuur en filosofie van Peruanen te bewaren. Een cultuur die gericht is op evenwicht tussen mens en natuur. Deze cultuur word bedreigt door internationale bedrijven die zich goedkoop in Peru kunnen vestigen en veel grond en grondstoffen van de Peruanen overkopen. De mensen in de bergen zijn niet gewend aan handelen en verliezen daarom vaak op de deals die gemaakt worden. Yves en Rosario organiseren speciale weken waar ze (toekomstige) leiders uit de dorpen uitnodigen voor een week in hun huis om te praten over hun cultuur en visie. Een belangrijk onderdeel van zo'n week vind plaats op een Tambo. Een Tambo is een rustplaats langs een Inka weg. Deze Inka wegen lopen door heel Peru en werden onder andere gebruikt als handelwegen. De beroemde Inka Trail is een klein stukje van deze weg. Op een Tambo was een reiziger verplicht om te rusten en er werden veel rituelen en feesten gehouden. Toen de Spanjaarden kwamen worden deze tambo's omgedoopt tot Plaza de armas en werd er een kerk gebouwd. In het dorpje Maravilca heeft de oude tambo net een opknap beurt gekregen met veel cement en tegeltjes. Maar geen bomen die schaduw geven. Samen met Yves hebben wij zo'n 100 natieve boompjes gekocht en deze gepland samen met de dorpsbewoners. We hopen dat ze groot mogen groeien om schaduw te kunnen bieden voor alle reizigers. Hopelijk mag deze tambo weer een plek worden waar de mensen uit de bergen bij elkaar komen om te praten over hun land en cultuur.

En zie hier na 6 weken in huan cayo te zijn geweest, komen er toch behoorlijk wat mooie en grappige herinneringen naar boven. Ik ben blij dat we het hebben mee mogen maken en ik ben blij dat we weer verder mogen. Het is in iedergeval wel weer een mooie ervaring aan onze verzameling verhalen uit latijnsamerika.